يا نميداد به تو اين همه زيبايي را يا مرا در غم عشق تو شكيبا ميكرد    

 دنيا را نگه داريد ميخواهم پياده شوم

برايت دعا ميكنم كه اي كاش خدا از تو بگيرد هر آنچه را كه خدا را از تو ميگيرد

 بسم تعالي

من يك دختر هجده ساله ام كه به خوبيها و ذيبايي ها عشق ميورزم زندگي را زيبا ميدانم و عشق را ثمري مقدس كه از محبت ميرويد.

روذي دچار اشتباهي بزرگ شدم و اين اشتباه بزرگ را تا يك سال با خود داشتم و حتي پس از آنكه به اين خطا پي بردم آنرا اصلاح نكردم من با پسري ايجاد دوستي كردم كه اولين رابطه من با جنس مخالف بود به دليل كنجكاوي  و يا حتي عقب نماندن از دوستاني كه هر كدام با پسري دوست بودند به اين رابطه اي كه جز تباهي سودي نداشت ادامه دادم تا زماني كه عشق من تبديل به نفرت و عشق او تبديل به جنون شد.

من به او بد كردم و او در آستانه ي تلافي  من او را رها كردم و قلب مملوء از عشق و عطوفت او را شكستم.او به اميد ازدواج تن به اين دوستي داده بود ولي من…

او مرا دوست داشت ولي من...

اما حالا كه عشق او فروكش كرده و جنون جاي آن عشق پاك را گرفته اوطالب دو چيز است :با من بودن و زندگي با مني كه دوستش ندارم يا اينكه اگر مال او نشدم بي او زندگي خوشي نداشته باشم .

اكنون من همان حالي را دارم كه او پس از جدايي از من داشت دلم هواي زنده نبودن ميكند ديگر نميخواهم نفس بكشم چندين بار دست به خودكشي زدم اما جراءت ندارم وقتي كه ميدانم قرار است زندگي من به دست كسي كه زماني همه كس من بود داغون شود زنده ماندن را چه سودي ست.

من دل او را شكستم ولي او ميخواهد من در خانواده جايي نداشته باشم.

گاهي كه در خيابان راه مي روم مدام به پشت سر نگاه ميكنم كه نكند قصد جانم را كرده باشد شبها خوابهاي پريشان ميبينم از زندگي خوف دارم ترس تمام وجودم را قرا گرفته …

من خود را در پس جاده اي خوف برانگيز و سياهي كه انتها ندارد ميبينم.

برای تو می نویسم ؛

برای تو که بی صدا از پس لحظه های زندگیم گذشتی  بدون آنکه بدانی چنان مرا مجذوب خود کردی که پس از رفتنت در دریای جنون غوطه ور شدم . با تمام وجود عشق را احساس کردم و تو را در عالم خیال و در قصر آرزو هایم با خود همراه کردم. در آن لحظات احساس بی نیازی می کردم ، بی نیازی از همه چیز و از همه کس. چنان در خودم گم شده بودم که فراموش کردم در عالم خیال سیر می کنم . با خودم فکر کردم که چگونه در واقعیت زندگی کنم؟ حتی تصورش هم دردناک بود ولی چاره ای نبود ؛ چون تو نبودی تا با دستهای پر محبتت به رویاهایم جامه ی حقیقت بپوشانی و امید را به من هدیه کنی.

هنوز هم درد دوریت را با پرسه زدن در عالم خیال تسکین می دهم و بی صبرانه منتظرم تا بیایی  و با من همراه شوی تا دست در دست هم قصر خیال را ویران کنیم و آن را به واقعیت تبدیل کنیم ...